Monthly Review editörlerinden Yoshie Furuhashi, Libya’da muhalefetin durumunu ve Batılı güç odaklarının Muammer Kaddafi’nin devrilmesi halinde öne çıkarmaları olası unsurları değerlendirdi. Furuhashi’ye göre Libya’da Batılı güçlerin öne çıkarmaya çalıştığı ve çeşitli yöntemlerle desteklediği başlıca “muhalif” unsur Libya’nın Kurtuluşu İçin Ulusal Cephe:



Richard Seymour, blogu “Lenin’s Tomb”da kendinden emin biçimde şunu belirtiyor:

“Çünkü bu ayklanmada ABD ve İngiltere hükümetleri için sorun, Kaddafi’nin iktidardan düşmesini gerçekten istememeleri. Kaddafi, birlikte iş yapabilecekleri kişilerden. Buna karşın, uzun zamandır direnişin önde gelen unsurlarından olan Libya’nın Kurtuluşu İçin Ulusal Cephe daha az esnek olacak gibi duruyor.”

Bu ne hız! Yorumunun üç bileşeninin hepsi –ABD ve İngiltere hükümetlerinin ne istediği, Libya Kurtuluşu İçin Ulusal Cephe’nin (NFSL) gerçekten “direnişte önde gelen bir unsur” olup olmadığı ve NFSL’in Kaddafi’den daha az esnek olup olmadığı- tartışmaya açık.

1- ABD ve İngiltere “Kaddafi’in iktidardan düşmesini” gerçekten de istemiyor mu? Ben bundan şüpheliyim. Fikrimce, büyük güçler Libya’da Tunus ve Mısır’da oynadıkları oyunun aynısını oynuyor: başlangıçta, kendileri için iyi olduğundan iktidardaki yönetimleri tamamen desteklediler (Berlusconi’nin Libya ayaklanmasına dair ilk tepkisi, Batılıların birincil tepkilerinin en semboliğidir); sonra önceki statükoya geri dönüşün imkanı olmadığını görmeleriyle, sevsinler ya da sevmesinler halihazırda seyir halinde olan geçişi yönetmek için çabalarlar (muhalefetin içinde tam da böylesi olasılıklar için uzun zamandır yetiştirdikleri mülkleri vardır). Demek ki emperyalistlerin “A Planı”, kendi iktidarına karşı daha önceki birçok meydan okumada becerdiği gibi Kaddafi ayaklanmayı bastırabilecek mi, görmekti. Bu A Planı şimdi kül olup gitti; fakat şimdi “B Planı”na geçme zamanı: işbirlikçiler bulmaya çalışmak ve yeni harika bir ilişkiye başlamak. İşbirlikçilerin bazıları eski rejimin unsurlarıa rsaından bulunabilir (örneğin Tunus ve Mısır orduları); bazıları da eski muhalefetten bulunabilir (örneğin Mısır’da Mübarek’in devrilmesinden sonra ilk tweetlerinden biri, ülkede yeni adil bir toplumsal düzen kurma çabasıyla grevde olan işçilere işlerine dönmelerini ve “daha önce hiç olmadığı gibi çalışmalarını” söyleyen Google Mısır’ın yöneticisi Wael Ghonim).

Tunus ve Mısır’da endüstriyel eylemleri de içeren işçi sınıfı protestolarının devam eden zindeliği, Plan B’nin imparatorluğun istediği gibi işlemesini şimdiye kadar engelledi. (Şüphe yok ki Batılı güç odakları, bunun üstesinden C Planı ile gelemek için gece gündüz çalışıyor) Buna karşın Libya’da imparatorluğun şansı yaver gidebilir, özellikle oradaki varlıklarını, Libya’da Kaddafi sonrası yönetimi dolduracak “muhalefetin önde gelen unsurları” olarak geçiştirirse. Bu, bir sonraki soruya neden oluyor.

2- Libya'nın Kurtuluşu İçin Ulusal Cephe, gerçekten “direnişin önde gelen unsuru” mu? Nasıl bilelim? Örneğin Ian Black şöyle söylüyor: “Libya’nın Kurtuluşu İçin Ulusal Cephe gibi sürgüne gönderilmiş grupların, ülkedeki 6.5 milyon insandan az bir destek aldığı düşünülüyor. Şüphesiz, medyanın büyük çoğunluğu sadece “enformasyon” konusunda ağırlıklı olarak NFSL’ye bel bağlamıyor, aynı zamanda siyaset uzmanları ile birlikte önde gelen NFSL üyelerini güvenilir alternatif liderler olarak sunuyor, ancak kuşkucu olmak için daha çok neden var. Mısır devrimini ilk aşta, bir Gene Sharp okumasıyla perde arkasında Otpor’a (Sırbistan’da Miloşeviç’i deviren, şiddet içermeyen gençlik örgütlenmesi, ç.n.) benzer biçimde Katar’daki Değişim Akademisi’nde eğitilmiş genç profesyonellerce tasarlanmış bir Facebook devrimine çevirme çabalarını anımsayın. Bu, bir çeşit edimsel konuşma: bu, anaakım medya görevlilerinin Mısır devriminin gerçekten de kesinlikle böylesi karakterler tarafından yapıldığını düşündükleri anlamına gelmiyor, öldürücü darbenin, yıllardır devam eden toplantı ve ortak mücadeleler vasıtasıyla, hep birlikte, özellikle Süveyş Kanalı gibi stratejik bölgelerde greve giderek oluşmuş sıkı bağlara güvenen işçiler tarafından vurulduğunu gerçekten bilmeliler; doğrusu Batı’nın güç odakları, işçi sınıfının organik entelektüellerindense onların Mübarek sonrası düzenin liderleri olmalarını ve dümenini “neo-libealizmden tasarrufa” doğru kırmalarını ister. Kaddafi sonrası Libya’yı, kapitalist ve emperyalistlerin çıkarlarına zarar vermek yerine bir bakıma bunlara destek olan biçimde şekillendirecek gibi görünen propagandacıların bakış açısından NFSL neye benzeyecek? Bu bizi diğer soruya geçiriyor.

3- Libya’nın Kurtuluşu İçin Ulusal Cephe, “Kaddafi’den daha az esnek olacak gibi” mi duruyor? Korkarım NFSL, uzun zamandır ayağını kaydırmaya çalıştığı despot albaydan daha esnek olacak. Diğer kaynaklarla birlikte Richard Keeble, Jeffrey Richelson ve Joseph T. Stanik’e göre NFSL, Soğuk Savaş döneminde CIA ve Suudi Arabistan tarafından finanse edilen bir araçtı. NFSL’nin son dönemlerdeki finans kaynakları belirsiz iken, büyük 21. yüzyıl Arap ayaklanmasına katılmak konusunda umutsuz olan genç Libyalılar, Kaddafi ailesini devirdikleri zaman, görünüşe bakılırsa geçtiğimiz yüzyılın çöp kutusundan çıkan ürkütücü hayaletten daha iyi bir önderliği kesinlikle hak ederler.

Kaddafi bitti. İlk olarak direniş ekseni tarafından reddedildi, şimdi Batı tarafından da terk edilmek üzere. Bu, zaferlerini özgürlük için dökülen kanların getirdiği ganimetin olası hırsızlarından korumalarında Libya halkına destek vermenin her şeyden önemli olduğu anlamına geliyor.




http://mrzine.monthlyreview.org/2011/furuhashi240211.html adresinde yayımlanan metinden çevrilmiştir.