Content feed Comments Feed

İran’ın çeşitli kentlerinde yoksulluk ve hayat pahalılığına karşı halk sokaklara çıkarken, her ikisi de yasaklı olan İran Komünist Partisi (CPI) ve TUDEH tarafından yaşananlara ilişkin açıklamalar yapıldı.


İran Komünist Partisi Merkez Komitesi tarafından 28 Aralık 2017 tarihinde yapılan açıklamada, “İslami kapitalist rejimin liderleri, büyük endüstriyel tesislerdeki grev ve protestoların yayılmasının; kitlesel protestoların, öğrenci hareketinin ve Kürdistan’daki potansiyel devrimci hareketin yeniden dışavurumu olabileceğinin farkına vardı” denildi. Açıklamada ayrıca, Rejimin baskısına ve İslami kapitalist sistemin karşı karşıya olduğu krizi bastırmak üzere rejim muhafızlarının ortaya çıkmasına karşın, rejimin gündeminde yaşam şartlarının iyileştirilmesine ilişkin bir plan yokken emekçilerin ve kitlelerin protestolarının kaçınılmaz bir şekilde büyüyeceği ifade edildi. Partinin bugün, yani 30 Aralık 2017 tarihinde yaptığı açıklamada ise protestolar sonrasında, türban zorunluluğunun kalktığına ilişkin açıklamanın, halkın yaklaşık 40 yıldır inatla süren direnişinin zaferi olduğu vurgulanarak, “Hareketin devamlılığını sağlarken, halkın mücadelesinin birliğini sürdürmek ve gereksiz kayıpları önlemek doğrultusunda taktiksel ve siyasi adımlar atılmalı. Halkın direniş cephesi, mevcut dağınıklığından kurtulmalıdır. Radikal eylemciler ve ilerici toplumsal hareketler ağı birbiriyle bağlantıya geçmeli, birleştirici görev üstlenmelidir. Bu, monarşistlerin ve iktidardan sürülerek henüz yolunu bulamayan reformistlerin tevâtürlerinin ortasında, özgürlükçü ve protestolara katılan halkın devrimci ve devrimcileri destekleyen potansiyeli nedeniyle komünistlerin görevidir” ifadeleri kullanıldı. TUDEH ise yaptığı açıklamada sokaktaki hareketin önderliğinin, ilerici güçlerin eline alınması çağrısında bulunarak, “İlerici ve özgürlükçü güçler gösterilerde daha kapsamlı varlık göstermeli, geçmişin acı veren deneyimlerinin tekrarına izin verilmemeli, halkın özgürlük, bağımsızlık ve sosyal adalet mücadelesi, gerici oportünistlerin elinden alınmalıdır. Ülkenin otokratik velayet-i fakih rejiminden kurtuluşu tüm özgürlükçü ve diktatörlük karşıtı güçlerin ortak ve örgütlü mücadelesiyle gerçekleşebilir” dedi.

Açıklamada, “Modern tarihteki deneyimimiz, İran halklarının sesini egemenlerin kalbine ulaştıracaklarını göstermektedir. Bir kez daha ülkenin tüm özgürlükçü ve ilerici güçlerini tarihsel-teorik farklılıklarıyla bir araya gelerek İranlığın alaşağı edilmesi ve halk egemenliğinin tesisi, özgürlüğe, barışa ve bağımsızlığa erişme mücadelesine katılmaya çağırıyoruz” ifadeleri kullanıldı.

Gerçeğin Günlüğü'nü Facebook üzerinden takip etmek için buraya tıklayınız

Kolombiya Devrimci Silahlı Güçleri (FARC), barış görüşmelerinin ardından Halkın Alternatif Devrimci Gücü adıyla yasal parti halini aldı ve 11 Mart 2018 tarihinde gerçekleşecek olan seçimlere katılmaya hazırlanıyor. Yeni ismiyle yine akronim olarak FARC’ı kullanan parti, adaylarını ilgili kurullara bildirmesinin ardından bir açıklama yaptı.


Halkın Alternatif Devrimci Gücü Cumhuriyet Senatosu aday listesinin kaydıyla birlikte, her zaman iç savaşın olmadığı, katılımcılığın olduğu, yani gerçek demokrasiye sahip bir Kolombiya hayali kuranların umut yürüyüşü başlıyor.

Herkes için iyi bir yaşam, yani sosyal adaletle. Halkın ruhunu sülük gibi emmeye devam eden çürümüş insanlar olmaksızın. Halkın değil, kendi çıkarını düşünmeye alışmış ve mağdurlardan bahsederken ikiyüzlü bir söyleme tutunan kongre üyeleri olmaksızın. Olması gerektiği gibi. Bu bizim umudumuz.

Bütün Kolombiyalıların, halkı istismar eden ve onları devlet dairelerinde aşağılayan, insan haklarını çiğneyen, açlık ve barınaksızlık ya da dışlanmışların korkunç çileleri umurlarında olmayan güçlünün dokunulmazlığına karşı kutsal anlaşmasını yapalım. Hâkim ve savcıların her zaman emirlerine amade olarak işledikleri suçlar karşısında koruduğu oligarşik grupların imtiyazların sonu. Olması gerektiği gibi. Bu bizim umudumuz.

Tarihin sisinden, Jorge Eliécer Gaitán’ın 21. yüzyılın ergenliğinden haykıran sesinin titrekliğinden kurtulmak istiyoruz: Kolombiya halkı, göreve! Cumhuriyetin manevi yenilenmesi için, göreve! Birleşme çabasındayız, çünkü öyle yapmak için, yoksulların haklarını aldatmaca olmaksızın güçlendirecek, haysiyetlerine her zaman saygı gösterecek, bir avuç dokunulmaz için değil, herkes için çalışacak yeni bir hükümet için güce sahibiz.

Adalet, sadece panço ve espadrillileri ezmek için değil, herkes için olsun. Eğitim, Kolombiya’nın tüm çocuk ve gençlerine ulaşsın. En dezavantajlı olanların eşitsizliğe karşı savaşabilmesi için eğitimi yaymalıyız.

Ülkenin egemenliği, eşit ve saygılı bir muamele iddiasında olan dünya güçleri karşısında dik dursun ve komşu halkların sevecen kardeşçe göz kırpışları yayılsın.

Yurttaşlar; üstünde uzlaşılan ve bazı parlamenterlerin tahrip ettiği ve Kolombiya hükümetince hem Cenevre’de Özel Anlaşma olarak ve New York’da devlet olarak tek taraflı deklarasyon ile verilen uluslararası taahhütleri dikkate almayan bazı yöneticilerin teşvikleriyle parçalara ayırdığı yol nedeniyle Havana’da imzalanan barış anlaşmasının asli haliyle bağdaşmazlık konusundaki kaygı ve endişelerinizi biliyoruz. Horoz dövüşü eğitmenleri sözlerini yerine getirdikleri gibi anlaşmalar da uygulanır.

Elbette buraya ağlama duvarında yas tutmak için gelmedik. Buraya, Kolombiya halkına umudun hâlâ canlı olduğunu, ülkenin bütün anayönlerinden doğan ve ülkeyi adalet ve halkı dikkate alan iyi bir hükümet sularının altında bırakan gür bir ırmakta güçlerimizi bir araya getirirsek bir geleceğimizin olduğunu söylemek için geldik.

“Birleşirsek güçlü olacak ve saygıyı hak edecek, ayrışırsak ve yalnızlaşırsak mahvolacağız.” Bu ülkenin doğal zenginliklerini, şu an sermayedarlar için kâr sağlarken, topluma ait kaynakların sahibi olduğumuzu savunarak ülkeyi yoksulluktan çıkaracak gerekli kaynakları sağlar hale getirebiliriz. Bunun için hükümette, Kongre salonlarında ve üst düzey görevlerde dürüst insanlara ihtiyacımız var. Kamu maliyesinin yağmalanması yok. Her şey Kolombiyalıların iyiliği için.

Bizimle gelin, çünkü bizim söylemimiz farklı, saf ve açık, demagojiden, bizi bıktıran demagojiden arınmış. Bizden başka kimse halkın ve halk için adil hükümeti oluşturamaz.

Hepimizin kalplerinde taşıdığı alternatif güç ve kızıl gülle, demokrasinin hükmünün dışında farklı bir hükümet kurabiliriz. Havana Barış Anlaşması’nı uygulayan bir geçici hükümet. Toprağı köylünün mülkiyetine vererek, kırsaldaki yaşam koşullarını geliştirerek, seçim tuzakları olmaksızın gerçek demokrasiyi tesis ederek, şirketlerden ve her şeyi, iktidarın kendisini bile gümüşle satın alan yozlaşmış iş insanlarından kokuşmuş para almaksızın, biz tüm kesimlerden Kolombiyalılardan başka kimse Kapsamlı Kırsal Reform’u gerçekliğe dönüştüremez.

Hepsi mağduriyeti onarmayı amaçlayan, en derin yarayı bile sağaltabilecek olan hakikate önem veren, tekerrürün olmadığı, gerçek adalet ve telafinin olduğu bir kapsamlı sistem. Yasal güvence ve ekonomik, sosyal ve kültürel hakları da içeren insan haklarına saygı taahhütleri, yönetici elitlerin hiçbir zaman tanımadığı taahhütler, İsviçre hükümeti ve Birleşmiş Milletler’e verilen söz yerine getirilsin.

Geleceğin sahibi olacağız, çünkü değişimin ve bu ülkede barışçıl dönüşümün gücü olacağız. Kolombiya değişebilir. Değişmeli.

Bugün kentli ve köylü yurttaşlarımızın ve sürgündekilerin dikkatine sunduğumuz liste, tamamen toplumun istekleri doğrultusunda hazırlandı.

Birleşmiş iradenin dönüştürücü gücüne güveniyoruz.

Egemenlik halkındır.

Ulusal Siyasi Konsey-FARC

http://farc-epeace.org/communiques/farc-ep/item/2720-farc-we-are-the-hope-for-those-who-dream-of-a-new-colombia.html adresinde yayımlanan açıklamadan çevrilmiştir.

Çeviri: Gerçeğin Günlüğü

Gerçeğin Günlüğü’nü, Facebook üzerinden takip etmek için buraya tıklayınız

New Internationalist dergisinden Mónica del Pilar Uribe Marín, Kolombiya’da hükümetle barış müzakerelerini sürdüren Ulusal Kurtuluş Ordusu’nun (ELN) gerilla komutanı ve müzakereci heyetinin lideri olan Pablo Beltrán ile sürece ilişkin bir söyleşi gerçekleştirdi. Mesleği petrol mühendisliği olan ve 1970’lerin ortasından bu yana ELN içinde yer alan Beltrán, 1 Ekim’de başlayan ve 9 Ocak 2018’desona erecek olan karşılıklı ateşkesin sona ermesine kısa bir süre kala müzakerenin gidişatı ve bundan sonraki politik hedef ve çizgilerine dair soruları yanıtladı.


Mónica del Pilar: Bu barış süreci ile önceki girişimler arasındaki fark nedir?

Pablo Beltrán: İlk kez, dört yıllık gizli tartışmalar sürecinde bir gündem oluşturuldu ve bunda iki nokta belirlendi. Birincisi, silahlı isyana sebep olan ekonomik, toplumsal ve siyasi faktörleri ortadan kaldıran dönüşümler olmalı. İkincisi, şiddeti siyasetin dışına çıkarmak. Gerilla örgütü, iktidarı askeri araçlarla elde etme arayışını, rejim ise iktidarını silahla korumayı sonlandıracak.

- Şu anda daha mı hazırsınız?


Evet, çünkü iki yıl önce ELN Ulusal Kongresi bize masaya oturma ve muhatabımızın, yani rejimin barış arzusu olup olmadığını görme talimatını verdi. Diyalog delegasyonumuzun o zaman aldığı talimat, masayı hiçbir zaman terk etmememiz gerektiği şeklindeydi.

- Hükümetle müzakerede en zor konular neler?

Hükümet üyeleri tek taraflı taleplerde bulunuyor ve bir şeyleri dayatmaya çalışıyor. Emir almaya değil, müzakereye geldiğimizi söylüyoruz. Bu durum görüşmeleri kriz süreçlerine sokuyor. Sonrasında çözüm bulmaya çalışıyor ve yeniden başlıyoruz.

- Bu müzakerelerde sivil toplumun önemli olduğu konusunda diretiyorsunuz. Katılım nasıl gerçekleşiyor?

İnsanlara ne şekilde katılabilecekleri, deneyimlerinin neler olduğu sorularak başlıyor. Daha sonra teşhis, ihtiyaç duyulan değişimlere ilişkin sonuçlara ulaşma amacıyla Kolombiya demokrasisini inceleme evresine giriyor.

Hükümet, bu sürecin devam edebileceğini ancak bağlayıcı olmadığını belirtti. Bize göre ise bağlayıcı. Kolombiya’da nelerin değişmesi gerektiğine dair büyük bir ulusal diyaloga herkesi dâhil eder ve sonrasında onların söylediklerini dikkate almazsak bu, süreci gülünç duruma düşürür.

- FARC’ın tasfiyesine, hükümetin oyalamacılığı ve taahhütlere uymaması eşlik etti. Bu senaryo ile hevesiniz kırılmıyor mu?

FARC, barış sürecine “evet” diyerek net bir siyasi karar aldı ve hükümet de bu şekilde yanıt verdi. Bu, gelecek için iyiye işaret değil. Bu bize, rejimin süreci ileri taşıma arzusu konusunda yeterince birleşmiş olmadığını gösteriyor. Tabii bu bizim içimize büyük şüpheler yaratıyor. Sözden çok eyleme güvenmemizin nedeni bu.

- Tasfiye olan gerillaların öldürülmesi hakkında ne düşünüyorsunuz?

Yasal siyaset yapmaya çalışan insanlara saldırmak, barış anlaşmalarını engellemenin ve insanları öz savunma doğrultusunda hareket etmeye itmenin bir yolu.

- ELN’nin ve devletin mağdurları için nasıl telâfiler uygundur?

Mağdurların hakları garanti altına alınmalı; gerçek ortaya çıkarılmalı; sorumluluklar kabullenilmeli ve pişmanlık ifade edilmeli. Herkes “Bunu bir daha yapmayacağım” demeli. Bu temelde, savaş süresince gerçekleşenin tekrar edilmeyeceğine dair bir garanti var. Bu, mağdurlar için telafinin vazgeçilmez temelidir.

- Bir anlaşmaya varmanız halinde bu nasıl desteklenmeli?


Halkın katılımı sürecin sonunda değil, başından gerçekleşmeli. Halk planlamada, sorunların analizinde ve ihtiyaç duyulan değişikliklerde katkı sahibi olmalı ve bundan çıkan sonuçlara bağlı olmalı.

- ELN’nin uyuşturucu ticaretiyle nasıl bağlantıları var?

1980’lerden bu yana ELN kongrelerinin tamamı uyuşturucu ticaretini kategorik olarak reddetmeye taahhüt etmiştir. İllegal bitkilerin yetiştirildiği bütün alanlarda bu sürmektedir. Tüccarlardan bir vergi alıyoruz ancak mafya ya da kartellerle hiçbir ilişkimiz yok.

- ELN barışı istiyor mu?

Kolombiya’nın barış içinde olmasının yollarını aramaya devam etmemiz gerektiğine ve iktidar mücadelesinin, şiddete başvurulmaksızın devam etmesi gerektiğine inanıyoruz. Bundaki ısrarımız sürecek.

- ELN, FARC ile aynı şeyi yapıp kendi siyasi partisini kuracak mı?

Biz daha çok doğrudan katılıma dayalı demokrasinin örneklerinin inşasıyla ilgileniyoruz. Ancak partileri veya siyasi hareketleri temel alan bir mücadeleyi de reddetmiyoruz. Onları destekliyoruz. Bu hat ile mutabıkız fakat siyasi mücadeleye devam etmenin yegâne yolu bu değil.

- Siz ve ELN ne gibi hatalar yaptınız?

Bizim başlangıçtaki büyük hatamız, küçük bir gurubun devrimi gerçekleştireceğini düşünmek ve kendisi de mücadele eden sıradan insana değer vermemekti. Elde edilen en önemli değişimler onların baskıları vasıtasıyla gerçekleşti. Bu tutumun ELN’de günümüzde devam ettiğini düşünmüyorum.

Benim kendi hatalarım kendine aşırı güvenden kaynaklandı. Belki de yaptığımız şeye fazlasıyla inanmış durumdayım. Nasıl dinleyeceğimi bilirim ama böylesi bir köklü inanç çok sıklıkla başkalarını dinlemenizi güçleştirir.

- Sizce, nasıl bir hükümet halk için “iyi hükümet” olabilmeye en yakındır?

Bunu söylemek çok zor. İyi bir hükümet halkın katıldığı, toplumun basınç uyguladığı ve denetlediği ve sadece idareden sorumlu olmayan hükümettir.

- Donald Trump hakkında ne düşünüyorsunuz?

Bir imparatorluğun krizde olduğunu ifadesi olduğunu düşünüyorum. Onun çözüm olduğunu kastetmiyorum. Mevcudiyeti, ABD’nin ne kadar krizde olduğunun ölçüsü.

- Peki Beşar Esad?

NATO çevresinde öbeklenmiş Batılı güçler, kötü olsun ya da olmasın, Suriye devlet başkanına karşı savaşacaklar. Bu tamamen petrol kaynaklarına hâkimiyetle ilişkili. Bu onların ayıbıdır, petrol için savaşıyorlar.

- Nicolás Maduro ve medya savaşı?

Savaş, Chavistaları iktidardan uzaklaştırmak ve her şeyi, sahip oldukları dünyanın en büyük petrol rezervini oluşturan 300 milyar varil petrolden daha iyi pay alabilmek doğrultusunda 100 yıl önce olduğu hale döndürmek için.

Savaşın bir parçası da medya. Maduro ve devrimciler hatalar yaptılar. Şiddet kullanan aşırı sağ muhalefet de hatalar yaptı ancak yıllardan beri ABD’den hatırı sayılır düzeyde kaynak temin ettiler. Hâkimiyeti yeniden alırlarsa tekrar aynı şeyi yapacaklar. Venezuela halkının dış müdahale olmaksızın barışçıl biçimde zorluklarının, çelişkilerinin çaresine bakabilmesini umuyoruz.


https://newint.org/features/2017/12/01/eln-interview-colombia adresinde yayımlanan söyleşiden çevrilmiştir.

Çeviri: Gerçeğin Günlüğü

Gerçeğin Günlüğü'nü Facebook üzerinden takip etmek için buraya tıklayınız

Raúl Zibechi: Sessiz ayaklanmalar

11 Aralık 2017 Pazartesi

Uruguaylı yazar ve siyasi teorisyen Raúl Zibechi, aşağıdan toplumsal hareketler ile bunların geçmişten farklı yapılarına ve potansiyellerine ilişkin bir yazı kaleme aldı.


Zapatizmo bildirilerinden birinde işaret edildiği üzere, büyük değişimler her zaman küçük hareketlerle başlar, tepedeki analistler ve büyük medya için görünmezlerdir. Binlerce insan büyük caddeleri doldurmadan önce, ezilenler, akademik çevrenin toplumsal hareketler dediği kitle etkinliklerinde daha sonra görünür hale gelecek olan başkaldırılarının “provasını” yaptıkları yeraltı süreçleri gerçekleşir.

Günlük hayatta meydana gelen bu değişimler, birbirleriyle doğrudan ilişkili gruplar tarafından üretilir, algılanmaları kolay değildir ve kitle eylemlerine dönüştürülüp dönüştürülmeyeceğini asla bilmeyiz. Bununla beraber, zorluklara rağmen hislerimizi keskinleştirirsek bir şeylerin değişiyor olduğuna dair sezgisel kavrama olasıdır.

Latin Amerika ülkelerinde buna benzer bir şeyler gerçekleşiyor gibi görünüyor. Coğrafyacıların toplumsal hareketlerle gerçekleştirdiği bir toplantıda (Uluslararası Tarımsal Coğrafya Sempozyumu, SINGA) Brezilyalı bir yoldaşım, ülkesinde bir “sessiz ayaklanmayla” karşı karşıya olduğumuz değerlendirmesinde bulundu. Sezgi, gerçek olgulara dayanır. Toplumsal hareketlerin bağrında ve toplumun en yoksul alanlarında değişime kadınlar ev gençler öncülük ediyor, devlete ve piyasaya tahsis edilmiş alanı boşalttırıyor.

Gerçek hareketler, kolektif şekilde hareket edip egemenlik dokusunu parçalarken dünyadaki insanların konumunu değiştirenlerdir. Bu noktada, içerdikleri karmaşıklıktan ve çoklu öznelerle etkileşiminden dolayı insan ilişkilerine dair kestirimler mümkün olmadığından, doğrudan ya da mekanik bir neden-sonuç ilişkisinin olmadığı anlaşılmalıdır.

Son yıllarda, çeşitli hareketler içinde sessiz değişim eğilimi gözlemleyebildim. Güney Kolombiya, Nasa ve Misak grupları arasında gençler, liderlerin kendilerine bol kaynak sağlayan devletle ilişkilerini geliştirmeye odaklanmalarından ötürü felce uğramış durumda olan toprak mücadelesiyle yeniden ilişkileniyor. Yeni bir Mapuche jenerasyonunun yenilenmiş güçler ile devlet baskısıyla yüzleştiği Güney Şili’de de benzer şeyler oluyor görünüyor.

Kuvvetli önderlik yapılarına sahip köylü hareketleri içinde de kadınlar ve gençler, kendilerini LGBT olarak tanımlayan bireyleri de içeren yeni tür tartışma ve önerilerle irtibatlanıyor.

Aynı zamanda, kendi alanlarını açan Brezilya ve Kolombiyalı akademik çevrelerce de takdir edildiği üzere üniversitelerde bile Quilombo* ve Palenqueler** inşa eden geleneksel siyah militan hareketinin tepesinde de giderek büyüyen bir aktivizm gözlemliyoruz.

Zapatista “escuelita”sı (küçük okul) sırasında bize takdir etmekten kendimizi alamadığımız şeyi, Zapatistaların yarıdan fazlasının 20 yaşın altında olduğunu ifade ettiler. Genç kadınların katılımı da dikkate değer. Zapatistaların davet ettiği sanat ve bilim toplantılarına katılanlar bu gerçekliği vurguluyorlar. Başka hareketlerde, erkek ve kız çocuklarının örgütlenmesi, daha yaşlı olanları dışarıda tutan meclislerle birlikte boy gösterir.

Toplumun tamamına ve özellikle de anti-sistemik hareketlere yayılan bu sessiz ayaklanmaya dair ne gibi düşünceler üretebiliriz? Henüz başlamakta olan tartışmayı tüketmeyi amaçlamaksızın üç değerlendirme öneriyorum.

Birincisi, kadınlar, siyahlar ve yerli halklar ile tüm halk kesimlerindeki gençlerde seyir halinde olan başkaldırı, hareketlerin içini etkiliyor. Bir taraftan, kurucuların yerine geçmeden gerekli olan nesil değişimini meydana getiriyorlar. Diğer taraftan, politik eylemi bu satırları yazanın açıkça tanımlayamayacağı yönlerde değiştirme eğiliminde olan şeyler yapmanın ve kendini ifade etmenin yöntemleri de bu değişime eşlik ediyor.

İkinci değerlendirme, birincisi ile yakından ilişkili olan nitel karaktere dair. Genç/dişil akın, hareketlerin içinde kendi ayırt edici özellikleriyle ayrıntılandırılmış soruların ve kültürlerin bir taşıyıcısıdır. Örneğin aşağıdan gelen kadınlar, ne klasik feminist söylemi ne de farklılıkların eşitliği söylemini yükseltmiyor; toplum, siyah, yerli ve halk feminizmlerinden bahsedenler olsa da bundan ziyade kavramsallaştırmaya cesaret edemeyeceğim yeni bir şeyi yükseltiyor.

Zapatista gençliğinin arzusu, müzik ve danslarının, sanatsal bir mevzudan daha fazlası olduğunu göstermek; bu, onların bilime dair mevzularıyla aynı. Mapuche ya da Nasalar gibi bazı durumlarda, dışarıdan, yalnızca eylem biçimlerine değil, aynı zamanda daha yaşlıların neredeyse terk ettiği mücadele geleneklerinin toparlanmasına odaklanan radikalleşme olarka değerlendirebileceğimiz değişimler gözlemlenebilir.

Üçüncü ve belki de en önemli değerlendirme, aşağıdan kadınların ve gençlerin akınının, Leninist tarzda devrim şeklindeki geleneksel teoriden ayrı, başka bir devrim fikrinin profilini çıkarıyor olmasıdır. Burada bir başka soru beliriyor: Quilombo/Palenque kodunda siyaset nasıl yapılır? Kadın kodunda siyaset nasıl? Aşağıdan kadınların ve gençlerin mevcut yapılara katılımını kastetmiyorum.

Yukarıdaki analist, her zaman onları geçmişin gözleri ve kavramlarıyla görme eğiliminde olsa da, halklar kendileri, yeni yollar açan cevapları verecekler. Bu, mevcut kurumları zapt etmekten ziyade yeni kurumlar inşa etmekle ilgilidir. Onları eski kavramlarla adlandırmak isterseniz, yeni dünyalar ya da yeni toplumlar yaratıyorlar: birinin kendi iktidarları, birinin kendi taban adaleti, bazen gelenekler ve başka zamanlarda halkların ortak aklı; sağlık, eğitim ve kapitalist olmayan mantıkta temellenmiş alanı zapt etmenin yolları.

Dünya, dünyamız hızla değişiyor. Bu değişimleri reddetmek, kapitalizmi gömen ve yıkıntılarının üstünde yeni bir dünya kuran dönüştürücü kapasiteyi geçersiz kılmak gibi olacaktır.

*Quilombo: Kaçarak kurtulan kölelerce Brezilya’da inşa edilen köyler
**Palenque: Kaçarak kurtulan kölelerce Kolombiya’da inşa edilen köyler


https://chiapas-support.org/2017/12/10/silent-insurrections/ adresinde yayımlanan metinden çevrilmiştir.

Çeviri: Gerçeğin Günlüğü

Gerçeğin Günlüğü’nü Facebook üzerinden takip etmek için buraya tıklayınız


Filistin Halk Kurtuluş Cephesi, yaptığı açıklama ile ABD Başkanı Donald Trump’ın Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanıma açıklamasını Filistin halkına ve haklarına karşı savaş ilanı olarak tanımlayarak, ABD’nin pozisyonunun, Filistin halkına karşı düşmanca varoluş ve Siyonist devletin Filistin halkına ve yurduna karşı işlediği suçların ortaklığı şeklinde olduğunu ifade etti.

FHKC ayrıca, Trump’ın iki devletli çözüm denilen şeye, yerleşim projesine ve barış süreci aldatmacasına “merhamet kurşunu” sıktığını belirtti. Cephe, Filistin yönetimini, müzakereye ve ABD egemenliğine bel bağlamanın yıkıcı deneyiminden gerekli dersleri çıkarmaya ve Oslo Anlaşması ile bunu takip eden ve buna bağlı bütün yükümlülüklerden çekilmeye davet etti.

FHKC, Filistinli kitleleri ve örgütlerini, çabalarını birleştirerek bu karara karşı halk hareketinin eylemi ve yükselişi vasıtasıyla ortak, pratik ve etkili yanıt vermeye çağırdı.

Cephe, “Kudüs için mücadele, bütün Filistin için mücadeledir. Bizim için Kudüs; Haifa’dır, Safad’dır, Yafa’dır, Gazze’dir, Ramallah’dır ve Filistin’deki her köy ve şehirdir” ifadelerini kullandı. FHKC açıklaması şu ifadelerle devam etti:

“Ayrıca cephe, Kudüs ve Filistin’e, Filistin ve Arap halkının haklarına karşı emperyalizm, Siyonizm ve Arap gerici rejimlerinin oluşturduğu komplo üçgenine karşı koyma ve bu planlara karşı direnmeye ilişkin uygun seçeneklere kapı açma ihtiyacını vurgular.

Arap kitleleri de, hegemonyasını sürdürmek amacıyla bölgeyi sürekli tutuşturmayı amaçlayan ABD emperyalizminin, bölgedeki Siyonist terörün birincil destekçiliği şeklindeki doğasını daha fazla açıklığa kavuşturan bu kararı açık bir şekilde kınıyor.

Kudüs her zaman, Filistin halkının ve Filistin devletinin başkenti olarak kalmaya devam edecektir ve emperyalist-Siyonist ittifak, kentin Arap kimliğini ve Arap ve İslam dünyasındaki statüsünü yok etmeye yönelik girişimlerinde başarılı olamayacaktır.”

http://pflp.ps/english/2017/12/06/pflp-our-struggle-not-trump-will-decide-the-fate-of-jerusalem/ adresinde yayımlanan açıklamadan çevrilmiştir.

Çeviri: Gerçeğin Günlüğü

Gerçeğin Günlüğü’nü Facebook üzerinden takip etmek için buraya tıklayınız

Immanuel Wallerstein, sol toplumsal hareketlerin seçim siyasetiyle ilişkisinin olası olumsuz ve olumlu sonuçlarına ilişkin yazdı.


Sol toplumsal hareketler için esas zorluk hem kısa hem de orta vadede kazanmalarını mümkün kılacak seçim taktiklerini belirlemektir. Görünüşte, kısa vadede kazanmak, orta vadede kazanmak ile çelişir gibi gelir.

Kısa vadede, bir sol hareketin birincil hedefi nüfusun yüzde 99’u denilen kesimin, özellikle de en yoksul kesimin hayatta kalması için acil ihtiyaçlarını savunmak olmalıdır. Bunu yapmak için, tüm düzeylerde devlet kurumlarına hâkim olunmalıdır. Bu da seçimlere katılmak anlamına gelir.

Seçim yasalarının, iktidarın, seçilmiş yetkililerin bir kesiminden bunun zıttı bir kesime geçmesine müsaade ettiği her alanda sol hareketlerin mutlak ihtiyacı böylesi seçimleri kazanmaktır. Buna karşın böyle bir seçimi kazanmak, mevcut kapitalist dünya sisteminin yapısal krizinde ne tür bir sistemin (ya da sistemlerin) galip geleceği asli tercihine ilişkin orta vadeli mücadeleyi kazanabilme yetisini etkisiz kılabilir. Bunu önlemenin yolu asla seçim siyasetine kendini kaptırmak değildir.

Seçimlere kendini kaptırmanın, sol toplumsal hareketler üzerinde iki negatif etkisi vardır: Bu, onları orta vadede kazanma mücadelesi için örgütlenmekten uzaklaştırır. Ve bu durumu, ruhunu satmak olarak gören üyelerini hayal kırıklığına uğratır, çünkü dünya sistemini dönüştürme kararlılığı olmayan kişilere oy vermeye çağrılıyorlardır.

Bu sonuçlardan kaçmayı olası kılan herhangi bir seçim taktiği var mıdır? Olabileceğini düşünüyorum. Yapılacak ilk ve bir bakıma en kolay şey, kısa ve orta vade zamansallıkları arasındaki farkı ve seçim taktiklerinin mücadeledeki yerini sol hareket içinde enine boyuna tartışmaktır.

Sol toplumsal hareket içinde sadece bu konuyu tartışmak, sol hareketi bir arada tutmaya ve karşılıklı güveni yeniden sağlamaya yardımcı olacaktır. Tartışma, iki en büyük tehlikeye ilişkin olmalıdır. Kısa vadede, seçimleri kazanmak dünyayı dönüştürmek ile hiç alakadar olmayan birçoğunun oyunu gerektirir. Bu insanlar destekleri için bir bedel talep edecek.

Ne kadar büyük bir bedel olacağı çeşitlilik gösterecektir. Sol toplumsal hareket tarafından ne kadar az bir ödeme yapılabileceği de çeşitlilik gösterecektir.

Bir diğer tehlike hayal kırıklığıdır. Yine her bir durum değişkenlik gösterir. Ancak hayal kırıklığı ile mücadele etmenin yolu her zaman yanılsamaları önlemektir. Ulusal ya da yerel zaferler tabii ki kutlanmalıdır. Ancak bu zaferlere asla, en yoksul kesimi korumayı hedeflemiş geçici zaferlerden fazlasıymış gibi yaklaşılmamalıdır.

Sol toplumsal hareketlerin, seçim siyasetinin tehlikeli sığlıklarında seyretme konusunda başarılı olması imkân dâhilinde. Seçim siyaseti ile sarmaş dolaş olmayarak ve bunları koşulsuz biçimde reddetmeyerek, kısa vadede kazanmanın aslında orta vadeli mücadele için üyelerini eğitebileceğini anlayabilirler.

Bu şekilde, sol toplumsal hareketler ikisini –kısa vadeli ve orta vadeli çarpışmada kazanma- fiilen aynı anda yapabilirler. Aslında, ikisinin birbiriyle çelişmesi şöyle dursun, sol toplumsal hareketin her iki çarpışmada başarılı olmasını yegâne yolu budur.


http://agenceglobal.com/2017/12/01/left-social-movements-what-electoral-tactics/ adresinde yayımlanan metinden çevrilmiştir.


Çeviri: Gerçeğin Günlüğü

Gerçeğin Günlüğü’nü Facebook üzerinden takip etmek için buraya tıklayınız

Blog içi arama

En çok okunanlar

Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı

İzleyiciler

Günlük Arşivi